Schoopschlachten, hier Fortsetzung

Dat groote Blootbad schull sik up de mäßig belüchte Schüendeel afspeel`n, in`n Schien von een 25 Watt-Beer. De lütten halfrunden Isenfenster, de so schon wenig Inblick in dat Gebäude toleeten, worn mit Kartuffelsäck tohungen, de achterste Dörchfohrt mit`n vörschobenen Ackerwogen verrammelt un de Ingangsdör no`n Huus to schull von mi bewacht weern.
„Wenn dor jemand kummt, denn kloppst du dreemal an de Döör!“ keem ut dat Dunkel de nächste Anwiesung för mi, un zwor in`n bitlang ganz ungewohnten Befehlston. „Uk wenn Mama kumt?“ „Jung, nu stell di nich dummer an as du büst!“ keem dat barsch torügg.
De Hauptperson, de Schoopbuck, wör uk all dor. He wör all siet `n halve Stunn an `n Stänner anbunnen un betracht de Szenerie üm sik herum meist ohne jede Regung. Bloots af un an bekunn he sien Mißfall`n mit een kortet Blöken.
„So, nu mok de Döör von buten to!“ Ik folgde Vadders Anwiesung prompt un markte, dat mien Hart mit`n mol veel gauer puckerte as sonst. Binnen up de Deel wör dat still worn, un dat bleew uk still: fief Minuten, tein Minuten, oder wör dat all länger her? Richtig still! Of de Buck woll all doot wör? Nee, – har he grad nich ganz kort blökt? Genau so, wie he dat ümmer deh, wenn wi em bi`t Speeln to dull quält harn!
Nu wehr di doch, Schoopbuck! Riet di doch los un loop ganz gau weg! Ik wull uk gern up Fleesch verzichten de nächste Tiet! All disse Gedanken gung`n mi dör`n Kopp.
Mudder keem mit`n Ammer ut de Huusdör, wull wohrschienlich woll Bloot upfangen: „Na, is de Buck all doot?“ „Weet ik nich, Papa hett noch nix seggt!“ „Denn düürt dat woll noch’n beten“, un dormit gung se wedder in`t Huus.
Ik wull nu Gewißheit hebben un makte de Döör `n ganz lütten Spalt open, so dat ik mit een Oog all`ns sehn kunn. Un wat seeg ik? Vadder stunn rittlings över den Buck, hol dissen twüschen de Kneen fast un boog sien Kopp mit de linken Hand no boben, so, as wenn he mit den Buck schmusen wull. De rechte Hand kunn ik nich sehn, woll ober den Hals von dat Tier, un dat de ganz glatt un sorgfältig afraseert wör. Un jetzt seh ik uk dat blanke Messer, wi dat ümmer hen un her schwenkt wor, ünner den Hals, aber ohn de Gurgel to beröhr`n!
Plötzlich seeg Vadder mi: „Rrrrut, mok sofort de Döör wedder to!“ So`n Lutstärke har ik von em noch nie hört, un denn uk noch, wi he mi mit`n hochroten Kopp ankeeken har! Ik knall de Döör wedder to un wull weglopen, aber ik müß jo up`n Posten blieben!
Also wedder töben un lustern, un lustern un töben. Un denn wedder düsse Stille! Bloots dat Hart puckerte nu ganz dull! Un de Tied leep so langsom: wör`n dat nu fief Minuten, oder all wedder tein? Ik har all gorkeen Tiedgeföhl mehr.
Un denn mit`n Mol rögde sik wat in de Schüen! As wenn so`n metallischen Gegenstand irgendwo gegen flog! Un jüst in den selben Moment flog de Döör open, de ik doch bewachen schull, un uns Vadder renn an mi vörbi, mit`n hochroten Kopp un inne Huusdöör rin! Un ik hör em noch ropen: „Ik kann`t nich! Ik kriegt nich fertig! Ropp Nohber Altmann her, he schall sofort komen!“
Ik mokte nu de Döör ganz open, so dat Licht in dat Dunkel fall`n de. De Buck stunn ümmer noch an`n Stänner anbunnen un he begröde mi mit`n föhlich Blöken, so as wenn he seggen wull: „Nu binn mi doch wedder los! Ik heew nu langsom genog von dat Spill!“ Dat deh ik denn uk, un he renn rut ut de Schüen, mit sien raseerten Hals dör`n Goorn un hen no siene Weide.
Dat he an den selben Dag noch dör een gezielten Schlag mit de stumpe Siet von een Axt sien Leben loten müß, möt ik hier nich wieter beschrieben.
Un ik wor anschließend noch eenmal in`t Gebet nohmen, düt Ereignis nu bloots för mi to behol`n. Wat ik denn uk lange Tied dohn hebb, – bit to de Goldene Hochtied von miene Öllern in`n 1982. Dor hebb ik de Geschicht mit de Erlaubnis von mien Vadder vördragen. Se hebbt all hartlich doröber lacht, – un manch eener het viellicht uk`n lütte Tron dorbi zerdrückt